Χθες πάλι αγανάκτησα και έβρισα
Θνητούς, Θεούς και δαίμονες συνάμα
Σοκάκια πήρα σβάρνα μες στο κρύο και περπάτησα
Την πάτησα
Στις λάσπες του μυαλού μου τσαλαπάτησα
Μέσα στις λάσπες του μυαλού σου
Σαν επισκέπτης ήρθα πάλι ανεπιθύμητος στο γυάλινο τον κόσμο το δικό σου
Με κοίταξες με οίκτο χαμογέλασες
Αστραφτερή μες στο λαμέ το φόρεμά σου
Κυρά Κατίνα, σε λατρεύω, σε μισώ
Κυρά Κατίνα, πες μου για τα όνειρά σου…
Βαρέθηκα να ζω με πλαστικές ιδέες και υποκατάστατα
Με τα σκουπίδια που μας ρίχνουνε στη μάπα οι μπινέδες
Που όταν ανοίγουνε το στόμα να μιλήσουνε
Βρωμάν σαν καμπινέδες και σε βόθροι ανοιχτοί
Βαρέθηκα να ζω με το μαλάκα που αγόρασε με κάρτα
Τα γυαλιά του αετού
Για να βλέπει καθαρά τις μαλακίες
Που ξεπλένουν και στεγνώνουν τα μυαλά σου
Κυρά Κατίνα, σε λατρεύω, σε μισώΚυρά
Κατίνα, πες μου για τα όνειρά σου…
Κυρά Κατίνα σ’ αγαπάω, σε μισώ και σε ζηλεύω
Σε βρίζω σε θαυμάζω, σε λυπάμαι
Και φοβάμαι που για μένανε ψηφίζεις
Καθορίζεις, κρίνεις και αποφασίζεις
Με ορίζεις, μ’ αφορίζεις, με ψωνίζεις
Κι είμαι εγώ στο ίδιο ράφι με τ’ απορρυπαντικά σου
Τα κουτιά της κόκα-κόλα τις σερβιέτες
Τα σαπούνια και τα προφυλακτικά σου
Κυρά Κατίνα, σε λατρεύω, σε μισώ
Κυρά Κατίνα, πες μου για τα όνειρά σου…
Κυρά Κατίνα, έλα, θα σε περιμένω
Στη Νομική Σχολή και στο Πολυτεχνείο
Να σου μιλήσω ο μαλάκας για αγώνες και θυσίες
Και για ’κείνους που χαράμισαν τα όνειρά τους τότε
Για να τρώνε και να πίνουνε οι κωλοεργολάβοι
Οι βολεμένες αδερφές κι οι μεγαλοεκδότες
Αυτοί που γράφουν τη δική μας ιστορία…
Κι εσυ θα με κοιτάς με απορία
Ενώ θα τρως ένα σουβλάκι με τζατζίκι και θα ρεύεσαι
Στην τηλεόραση μπροστά θα κοκορεύεσαι
Και σημαιάκια πλαστικά θα ανεμίζεις
Κοιτώντας φάτσα κάρτα το φακό
Μ’ ένα γαρύφαλλο στο μέρος της καρδιάς σου
Κυρά Κατίνα, σε λατρεύω, σε μισώ
Κυρά Κατίνα, πες μου για τα όνειρά σου…
Κυρά Κατίνα, θα σε βγάλω στα κανάλια μπουρδελότσαρκα
Σε μια μεγάλη τηλεοπτική παρτούζα
Να δεις από κοντά παθητικούς και επιβήτορες
Που μας το παίζουνε δασκάλοι και ηγήτορες
Μας ξεβρακώνουν το μυαλό, μας ξεφτιλίζουνε
Στα ίσα βγαίνουν και μας λεν, «είστε μαλάκες»
Κι εμείς τους δίνουμε από πάνω και παράσημα
Αδερφές, σταρχιδιστές και αγιογδύτες
Μάγοι, άγιοι και προφήτες
Τσογλανάκια με κουστούμια
Μοντελάκια και μουνόπανα διάσημα
Γέννημα θρέμμα της δικής μου ανοχής
Και της δικιάς σου
Κυρά Κατίνα, σε λατρεύω, σε μισώ
Κυρά Κατίνα, πες μου για τα όνειρά σου…
Σ’ εκλιπαρώ, Κυρά Κατίνα
Σε ικετεύω έλα μαζί μου
Γιατί το νόημα της επαφής μας χάνεται
Στην άκρη του καιρού μονάχος στέκομαι
Για σένα και για μένα αντιστέκομαι
Αντιστέκομαι την ώρα που παραδοθήκαν όλοι
Ποιητές, τραγουδιστάδες και δασκάλοι και παπάδες
Αντιστέκομαι με νύχια και με δόντια
Μα φοβάμαι πως στο τέλος δε θ’ αντέξω
Θα χαθώ μέσα στο πλήθος αραχτός το καλοκαίρι
Και θα κάθομαι στον ήλιο να μαυρίζω μες στα λάδια
Θα κοιμάμαι μεσημέρια
Θα το παίζω από τη μία λαϊκά κι απ’ την άλλη
Με τους φίλους κοσμικά στις Ντισκοτέκ
Και στα υπόγεια αλανιάρικα κωλάδικα
Γαρδένιες θα πετώ στις τραγουδιάρες
Και θα σπάω στοίβες πιάτα στα σκυλάδικα
Ήταν στημένο το παιχνίδι θα σου λέω και το χάσαμε!
Κι εσύ στη φασαρία δε θ’ ακούς
Θα με κοιτάς με απορία
Τσιφτετέλια θα χορεύεις στα τραπέζια
Και με νάζι θα κουνάς τα πισινά σου…
Και δεν ξέρω τελικά, αν θα πρέπει να σου πω
Ή αν πρέπει να μου πεις για τα όνειρά σου…
Χάρρυ Κλυνν
